Soms lijken het maar spullen: een doos op zolder, een kast vol papieren, een oud meubelstuk waar niemand nog op zit.
Maar voor veel mensen zijn die dingen geladen met betekenis. Ze dragen herinneringen, roepen mensen op die er niet meer zijn, of verwijzen naar periodes in je leven die je gevormd hebben. Soms op pijnlijke, soms op liefdevolle wijze.
De vraag is dan niet alleen: “Moet ik dit bewaren of wegdoen?” Maar ook: “Wat betekent dit voor mij?”
In dit blog vertel ik over twee vrouwen die me daar iets belangrijks over leerden.
Anneke: spullen met emotionele waarde
Anneke woont in een huis dat gevuld is met herinneringen. Veel van haar meubels zijn afkomstig uit haar familie. Het tafeltje waar haar moeder zo aan gehecht was, de bank van ome Piet ….. ze brengen haar terug naar mensen die haar dierbaar waren en inmiddels zijn overleden.
Maar inmiddels staat haar huis eigenlijk te vol. De kamers zijn gevuld met herinnering, maar bieden steeds minder ruimte voor haar eigen leven nu. Dat voelt soms beklemmend.
Toch blijft het lastig. Want het zijn spullen met emotionele waarde. Ze roepen beelden op van vroeger, van gesprekken, van nabijheid. En juist daarom zijn ze voor Anneke kostbaar.
Uit respect voor het leven dat eraan verbonden is, zoekt ze voor ieder object een passende nieuwe bestemming. Niet zomaar weggooien, maar zorgvuldig zoeken naar een andere plek, waar ze opnieuw voor iemand iets kunnen betekenen.
“Wegdoen helpt niet,” zegt ze. “Zomaar opruimen voelt alsof ik iets geweld aan doe.”
Wat Anneke raakt, is iets wat veel mensen herkennen: sommige spullen zijn meer dan gebruiksvoorwerpen. Ze hebben betekenis omdat ze verbonden zijn met wie je liefhad. En met wie je zelf was in die tijd. Het zijn geen anonieme objecten, maar tastbare ankers van herinnering.
Tegelijkertijd wringt het. Want hoe erken je de waarde van wat je meedraagt, zonder dat je eigen leven in de verdrukking komt?
Marjan: herinneringen aan je levensweg
Ook Marjan vertelde me over haar huis. Niet alleen haar zolder en kelder staan vol dozen; ook haar woonkamer en keuken zijn goed gevuld met spullen.
“Elk ding herinnert me aan een fase in mijn leven,” zegt ze. “Ze zijn als iconen van de strijd die ik heb gevoerd. Van leven — of eigenlijk: overleven.”
Marjan merkt dat ze last heeft van de volle kamers. De leefruimte die ze nu nodig heeft, wordt in beslag genomen door spullen die haar herinneren aan het verleden.
Soms overweegt ze een opruimcoach in te schakelen, maar zegt ook:
“Misschien hoeft het niet meteen weg. Misschien wil het eerst nog even aangekeken worden.”
Tijdens ons gesprek suggereerde ik: ”Wat als je ze één voor één naar beneden zou halen en de spullen nog één keer een plek geeft in je kamer. Gewoon, om te zien wat ze je willen vertellen?
En dat heeft ze gedaan.
Ze keek, voelde, liet het op zich inwerken. Schreef er soms zelfs over.
“Het heeft me goed gedaan,” zei ze later. Alsof er iets op z’n plek viel. Een rustige afronding van iets wat lang had meegeleefd.
Ze raakt daarmee aan iets essentieels: dat het soms niet gaat om loslaten, maar om erkennen.
Om de vraag: Wat wil deze herinnering mij nog zeggen?
De spullen nodigen je uit om te kijken naar wat je hebt meegemaakt.
Om niet achteloos voorbij te gaan aan wat zwaar of vormend was, maar het met aandacht te bekijken. Zodat het tot rust kan komen in jou.
Betekenisvolle spullen zijn geen rommel
Soms zijn spullen spiegels van je ziel. Ze laten je zien wie je was, wat je meedroeg, wat nog geheeld wil worden.
In de verhalen van Anneke en Margriet ligt een diep besef verborgen: betekenisvolle spullen zijn geen rommel. Ze zijn verbonden met onze levensgeschiedenis. Ze helpen ons herinneren, verwerken, soms ook: vasthouden. Het kan dus erg lastig zijn om ze los te laten.
Opruimen is dan niet simpelweg ‘wegdoen’. Het kan bijna een ritueel moment zijn. Een kans om stil te staan bij wat geleefd is. Om te erkennen wat je gedragen hebt, wat je vormde. En misschien ook: wat je nu anders zou willen.
Soms helpt het al om dit toe te geven:
"Ik weet nog niet of ik het wil loslaten. Maar ik wil er wel met aandacht naar kijken."
Zo begint ruimte maken in je leven.
In mijn werk…
In de persoonlijke begeleiding en retraites die ik geef, komt deze thematiek vaak naar voren. Niet altijd via spullen. Soms via woorden uit een brief. Een geur. Een overtuiging die je al jaren met je meedraagt. Of een rol die ooit paste, maar nu knelt.
Wat ik telkens opnieuw zie, is dat wat oud is niet per se losgelaten hoeft te worden, maar wel aangekeken. Met mildheid. Met respect. Met een open hart.
We zoeken samen:
- Wat mag blijven?
- Wat vraagt om een nieuw kader, een andere plek?
- Wat is nu niet meer nodig?
In die zoektocht werk ik graag met oude spirituele bronnen: mystieke teksten, symbolen, rituelen en verhalen die de tand des tijds hebben doorstaan. Niet omdat je er veel van moet weten, maar omdat ze soms onverwacht iets in beweging kunnen zetten. Ze werpen licht op wat jou bezighoudt, geven woorden aan wat nog geen taal had, of raken aan iets wat in jou al langer leefde. Een tekst, een beeld, een stilte… kan ineens iets openen wat vastzat, of een vergeten verlangen wakker maken.
Wat als opruimen begint met erkenning?
Anneke en Marjan lieten het me opnieuw zien: dat opruimen pas zin krijgt als het verbonden is met aandacht en betekenis.
Dat je spullen pas los kunt laten als je ze eerst gezien hebt, als dragers van je levensverhaal. En dat zelfs een doos vol oude papieren een uitnodiging kan zijn om even stil te staan, en te zeggen:
“Dankjewel dat je er was. Ik weet nu: ik kan verder.”
Een uitnodiging
Voel jij ook dat er iets mag verschuiven?
Misschien wil je stil staan bij wat je meedraagt en bij wat je mag loslaten. In een retraite of persoonlijk gesprek is er ruimte om dat te verkennen:
- ruimte voor stilte, inzicht en ontmoeting
- voor wat aandacht vraagt,
- en voor wat zich misschien nieuw wil aandienen.
Bij Voedsel voor de Ziel begeleid ik zulke processen:
- in persoonlijke gesprekken waarin we samen op pad gaan
- én in retraites in een kleine groep
- waar stilte, tekst en bezieling elkaar mogen raken.
Ontdek wat het jou kan brengen.
Retraites in het nieuwe seizoen
Alle retraites vinden plaats in het Klooster van Denekamp
Kleine groep (maximaal 10 personen), met rust, diepgang en ruimte voor jouw unieke weg
Ouder worden als Levenskunst
23 t/m 25 september 2025
Er zijn nog drie plekken beschikbaar
→ Kijk hier voor informatie en aanmelding
Stilte retraite
12 t/m 14 november 2025
→Kijk hier voor informatie en aanmelding
Thuiskomen in je eigen leven
28 t/m 30 januari 2026
→ Kijk hier voor informatie en aanmelding
Liever een persoonlijk gesprek?
Dat kan ook.
In een vrijblijvend kennismakingsgesprek verkennen we samen
wat jou bezighoudt, en of persoonlijke begeleiding iets voor je is.
→ Lees hier meer over persoonlijke begeleiding
Verbonden met de wereld
De netto-opbrengsten van mijn werk gaan naar de Kalasi-scholen in Congo.
Zo wordt jouw innerlijke reis ook een gebaar van verbondenheid.
→ Lees hier meer over Kalasi
Je bent van harte welkom
met alles wat je meebrengt,
en met alles wat misschien ruimte mag gaan krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties