Word je stilgezet door het leven? Ontdek hoe zulke momenten vol betekenis en mysterie je uitnodigen om je weg, je hart en je vertrouwen te hervinden.
Ik was laatst op bezoek bij een vriendin die net een nieuwe heup had gekregen. Ze zat in een gemakkelijke stoel, de hond aan haar voeten, een stapeltje boeken op het tafeltje naast haar. Elke dag oefenen met lopen. Belangrijk, zeker als je in een bovenwoning woont.
“We worden tegenwoordig zó snel weer naar huis gestuurd na een operatie,” zeiden we. En: “Wat fijn dat het herstel al zo goed gaat.” Want trappen wachten niet.
Op de terugweg besef ik dat we de operatie en het herstel vooral zien als iets dat snel achter de rug moet zijn. Wat zijn we toch geneigd om snel weer terug te willen keren naar het vroegere ‘normaal’. Ik herinner het me nog goed van toen ik zelf kanker had. Wat wil je graag weer gezond zijn en verder kunnen met je leven. Maar daar kun je ook in doorschieten. Want stilgezet worden is niet altijd alleen maar een probleem. Soms kan het je ook iets brengen! Het leven nodigt je uit om stil te staan.
Stilgezet door het leven: ziekte, verlies of verandering als keerpunt
Misschien herken je het ook: die momenten waarop het leven je onverwacht stilzet. Niet als een geplande pauze, maar als een plotselinge onderbreking.
Ziekte. Een verlies. Spanningen in relaties. Slapeloze nachten. Of zomaar een opmerking die iets in je raakt. Soms is het één ding. Soms komt alles tegelijk. En dan sta je stil. Of het nu uit noodzaak is of uit verwarring.
Dit zijn vaak geen makkelijke momenten, maar wél betekenisvolle. Ze raken je precies daar waar het schuurt. Daar waar het leven niet meer vanzelf gaat.
Wat je pad onderbreekt: hoe je omgaat met onverwachte wendingen
Het zijn als hekjes op je pad: kleine of grote obstakels die je dwingen om stil te staan.
Wat doe je dan? Keer je terug? Zoek je een omweg? Probeer je er overheen te klimmen? Of wacht je even en kijk je om je heen?
In onze maatschappij zijn we gewend aan vooruitgang, doelen, controle. Maar persoonlijke ontwikkeling gaat soms juist over loslaten. Over niet-weten. Over ruimte maken voor iets dat zich nog niet heeft aangediend.
Zingeving en richting vinden in een leven dat anders loopt dan gepland
Soms besef je: de weg die je liep, past niet meer. Of je bent het contact met jezelf ergens onderweg kwijtgeraakt. Dat kan pijnlijk zijn en tegelijk bevrijdend.
Want juist in het stilgezet worden kan een nieuwe richting zichtbaar worden. Geen rechte lijn, maar een pad dat zich langzaam ontvouwt. Stap voor stap. Alsof het leven zelf tegen je fluistert: kijk nog eens goed... misschien is dit een uitnodiging.
Het mysterie van je levensweg: vertrouwen in het niet-weten
Ik geloof dat er iets mysterieus schuilt in hoe het leven zich ontvouwt. Soms lijkt het alsof je iets verliest, maar ontdek je juist daardoor iets wat werkelijk van betekenis is. Iets dat je ziel raakt. Iets dat klopt, al kun je het nog niet uitleggen.
Zoals in die psalm: "Uw woord is een lamp voor mijn voet, een licht op mijn pad." Geen schijnwerper die alles in één keer verlicht, maar net genoeg licht voor de volgende stap. En dan weer de volgende.
Het hart als kompas: moed en zielsverlangen erkennen
Het hart is het centrum van gevoel, liefde én moed. Lef: in het Hebreeuws hetzelfde woord als hart.
Durf jij te luisteren naar wat het leven je op dit moment laat zien? Durf je ruimte te maken voor je zielsverlangen, en te erkennen wat schuurt of pijn doet?
Dat vraagt moed. Maar het opent ook iets nieuws. Niet altijd meteen, niet met een plan. Maar als een weg die je gaandeweg mag ontdekken.
Voedsel voor de Ziel: ruimte om stil te staan voor wat er echt is!
Voel jij dat het tijd is om stil te staan bij jouw weg?
Om te luisteren naar wat het leven jou misschien zeggen wil?
Om niet alleen door te gaan, maar bewust stil te worden en te kijken wat zich daarin laat zien?
Ik bied ruimte om daar samen bij stil te staan.
Dat kan tijdens een retraite, in een verdiepend spiegelgesprek, of eerst gewoon via een vrijblijvend telefonisch kennismakingsgesprek.
Door stil te staan bij je eigen proces, draag je niet alleen bij aan je eigen groei, maar help je ook anderen verder. De netto-opbrengst van mijn werkzaamheden gaat naar de Kalasi-scholen in de Democratische Republiek Congo, waarmee we goed onderwijs en toekomstkansen bieden aan jongens en meisjes daar. (Lees HIER meer over Kalasi)
Reactie plaatsen
Reacties
Dag Tooske, jouw schrijven raakt precies dat wat geraakt moet worden. Huilend heb ik het zitten lezen. Dank je wel!
Dat wilde ik je even zeggen.
Liefs Esther
Wat een mooi artikel, Toke! Stil gezet worden, ik ken het. Het meest recente (21/3): het overlijden van mijn moeder. 99, gezegende leeftijd, en ben heel dankbaar zo lang van haar aanwezigheid te hebben mogen genieten en dankbaar voor alles wat we gedeeld hebben, wat ik meegekregen heb, enz. Maar natuurlijk is er ook het verdriet, plotselinge emoties. We zijn nu druk met het "leegruimen" van het huis, wie weet is er daarna een keer tijd/ gelegenheid om een keer aan een van je retraites deel te nemen. De tekst uit Psalm 119 was trouwens een belangrijke leidraad voor mijn moeder en had een plek in de liturgie bij de dankdienst voor haar leven. Mooi, de toelichting die jij erbij geeft. Met vriendelijke groet,
Anja