In een wereld vol constante prikkels en verwachtingen is het vinden van innerlijke rust een uitdaging. Veel mensen ervaren een gevoel van onrust, zowel bij het ontwaken als in het dagelijks leven. Deze blogpost onderzoekt de diepere lagen van innerlijke onrust, de invloed van familiedynamieken en de manieren om zelfinzicht en zelfacceptatie te bevorderen. Ontdek hoe je de 'ballonnen onder water' kunt loslaten en een kompas van zelfkennis kunt ontwikkelen om thuis te komen in de chaos.
"Als ik mijn ogen open, ervaar ik meteen onrust." Dat zei een vrouw laatst tijdens een gesprek. Ze doelde niet alleen op wat ze zag: de drukte, de rommel, de schermen, maar ook op wat ze hoorde. Alsof de wereld op haar afstormde zodra ze haar ogen opende. Veel mensen herkennen dit gevoel, en vragen zich af: "Waarom voel ik onrust als ik wakker word?"
Wat me raakte, was niet alleen de onrust die ze benoemde, maar ook de stille wijsheid die in haar woorden lag. Alsof ze, zonder het misschien helemaal door te hebben, al voelde: hier gebeurt iets essentieels.
Want het openen van de ogen is niet alleen een fysiek gebaar — het is ook het openzetten van een poort. Naar de buitenwereld. Naar prikkels, verwachtingen, verhalen van anderen. En haar lichaam, haar systeem, lijkt dat al lang te weten. Het deed me denken aan hoe krachtig het is om de ogen juist even te sluiten. Niet om weg te kijken, maar om thuis te komen. Naar binnen. Naar die plek waar het stiller is. Waar je niet hoeft te reageren, niet hoeft te presteren. Gewoon even zijn.
Verborgen onrust: waarom we onze gevoelens onderdrukken
Maar ook die binnenwereld is niet altijd rustig. Integendeel. Soms voelt het daar juist chaotischer dan buiten. Verdriet, angst, schaamte, gedachten die je liever niet denkt........ die kunnen je daar tegemoetkomen. Dan is het soms veiliger om je ogen weer open te doen. Terug naar de ruis buiten je, omdat de ruis binnenin te veel is. Veel mensen vragen zich af: "Hoe ga ik om met innerlijke onrust?"
En soms ligt onder die onrust iets ouds. Iets wat je al vroeg hebt meegekregen, vaak zonder woorden. Misschien droeg je als kind al de verantwoordelijkheid voor de stemming van een ouder. Of werd je onzichtbaar als dat veiliger voelde. Of was er geen plek voor jouw verdriet omdat anderen het zwaarder hadden. "Hoe familiedynamieken innerlijke onrust veroorzaken" is een vraag die veel mensen hebben.
Zulke oude familiedynamieken kunnen diep doorwerken in je volwassen leven en maken dat je je innerlijke onrust nauwelijks kunt plaatsen. Het kan dan helend zijn om juist daar met aandacht bij stil te staan: wat heb ik ooit op me genomen, wat draag ik nog steeds, en wat mag ik loslaten?
De mythe van concurrerend verdriet: waarom jouw pijn erkend mag worden
Daar komt nog iets bij. De gedachte: Heb ik wel het recht om verdrietig te zijn? Als je kijkt naar wat anderen meemaken (oorlog, verlies, armoede) lijkt je eigen pijn misschien klein, bijna ongepast. Maar gevoelens laten zich niet afmeten aan wereldleed. Verdriet is niet concurrerend.
Door je eigen pijn te ontkennen, doe je jezelf tekort. Innerlijke rust ontstaat pas als je jezelf toestaat te voelen wat je voelt. Zonder oordeel, zonder vergelijking.
De metafoor van de ballon: waarom emoties erkennen essentieel is voor groei
Het is alsof je een ballon onder water probeert te houden. Je duwt je gevoelens weg, probeert ze te vergeten, te negeren. Maar dat kost enorm veel kracht. En vroeg of laat plopt die ballon toch weer boven. Niet omdat je gefaald hebt, maar omdat wat gezien wil worden, zich uiteindelijk laat zien.
Wat is het dan moedig als je jezelf wel onder ogen durft te komen. Als je zegt: Dit is er, en het mag er zijn. Juist dan wordt het lichter. Zachter. Ruimer.
De wijsheid van terughoudendheid: alles voelen, niet alles uiten
Soms komt dan de vraag: "Mag dan echt alles er zijn? Ook gedachten waarvan ik schrik? Van woede, wraak, de duistere fantasieën?" Het antwoord is: ja, alles mag bewust worden, aangekeken, erkend. Niet omdat we ze allemaal willen volgen, maar omdat we ze, als ze eenmaal zijn erkend, niet langer hoeven te onderdrukken of er bang voor hoeven te zijn. Zelfinzicht en zelfaanvaarding betekenen niet dat elke impuls ook tot uiting moet komen. Het betekent wel, dat je bereid bent om te voelen wat je voelt, zonder daar automatisch naar te handelen. In die ruimte tussen voelen en doen ligt je vrijheid. Je verantwoordelijkheid. En ook je groei.
Zelfkennis als kompas bij het vinden van innerlijke rust
Zoals Teresa van Ávila schreef: zelfinzicht en het aanvaarden van je duisternis zijn geen obstakels op de weg naar binnen, maar juist essentiële stappen. Want zolang we blijven vechten tegen wat er leeft in ons, houden we die onrust in stand. Maar als we durven kijken, echt kijken, kan zelfs de donkerste schaduw veranderen in iets anders, iets dat z’n macht over je verliest. Als de ballon er niet meer koste wat kost onder gehouden moet worden, krijgt hij de kans om weg te drijven. Hoe beter je jezelf kent, hoe minder je onbewust leeft. En hoe meer keuzevrijheid er ontstaat: om te doen wat goed is, ook als je iets anders voelt.
Wat durven kijken je brengt: van onrust naar zelfacceptatie
Wat gebeurt er als je durft te kijken? Sluit je ogen. Keer naar binnen. Wees niet bang voor wat je daar aantreft. Alles wat gezien mag worden, verliest een beetje van zijn macht. En in dat zien, in dat stille aanwezig zijn, groeit iets anders. Iets zachts. Iets lichts.
Soms helpt het om die vragen niet alleen te dragen. Om even uit je dagelijkse omgeving te stappen, stil te worden en in een bedding van rust en aandacht te onderzoeken wat jouw plek is, in je familie, in jezelf.
Voedsel voor de Ziel: een stap naar verdieping en impact
Als deze woorden je raken en je zoekt naar een plek voor reflectie en verdieping, ben je van harte welkom om contact met me op te nemen.
Vanuit Voedsel voor de Ziel bied ik, Toke Elshof, individuele spiegelgesprekken en retraites aan, waaronder rond het thema familieleven (bekijk HIER het aanbod). Ook sta ik open voor een vrijblijvend telefoongesprek (plan HIER een gesprek).
Door stil te staan bij je eigen proces, draag je niet alleen bij aan je eigen groei, maar help je ook anderen verder. De netto-opbrengst van mijn werkzaamheden gaat naar de Kalasi-scholen in de Democratische Republiek Congo, waarmee we goed onderwijs en toekomstkansen bieden aan jongens en meisjes daar. (Lees HIER meer over Kalasi)
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Toke,
Dank je wel. Wat een mooie en wijze tekst heb je weer geschreven! Mijn compliment!
En wat lijkt dit werk je zoveel beter te liggen/doen dan je eerdere werk op de universiteit...Ik ben blij voor je.
Hartelijke groet, Anke